 |
| Ο Καιρός του Τόξου |
Θέλω συμπέρασμα
πιο σίγουρο απ’ αυτό. Με την παράσταση θηλειά
θα πιάσω τη συνείδηση του βασιλιά.. Σαίξπηρ, Άμλετ
πιο σίγουρο απ’ αυτό. Με την παράσταση θηλειά
θα πιάσω τη συνείδηση του βασιλιά.. Σαίξπηρ, Άμλετ
"Ο Καιρός του Τόξου" μια ομηρική διαδικτυακή παράσταση ΝΗΠΕΝΘΕΣ,
αντίδοτο για τα Εθνικά μας δάκρυα με σύγχρονο οδυσσειακό και διονυσιακό πνεύμα
Αναπαραστάσεις Παραστάσεων
Οι Βάκχες, είναι μία αντικαταθλιπτική τραγωδία του Ευριπίδη, με θέμα την αντιπαράθεση του αντιεξουσιαστή χαρμόσυνου Διόνυσου, με τον μελαγχολικό, καταθλιπτικό Πενθέα. Ο Διόνυσος κυριαρχεί με τις καταπληκτικές μεταμορφώσεις του, που συναγωνίζονται, αυτές του Διός και του Οδυσσέα, άρτι αφιχθείς στην Ιθάκη.Άλλες μεταμορφώσεις στην ιστορία των Ομηρικών Επών, έχουμε με τον Πρωτέα, ως πρωταρχικόν Ον, από τις αφηγήσεις του Μενελάου κατά την άφιξη του Τηλέμαχου στην Λακεδαιμονία.
Ο Διόνυσος, Ο Μηρός, όμηρος, του Διός, συμβολίζει τις διαφορετικές αντιληπτικότητες του σημείου συναρμογής της αντίληψης σε μια σύγχρονη ερμηνεία και εκδοχή. Το σημείο της αντίληψης συμβολίζεται από τον Απόλλωνα, τον αδελφό, που είναι η Συνείδηση του θεατή. Ο Ζευς είναι καθαρός νους πολυποίκιλος, και ο Οδυσσέας πολυμήτις. Ο Πενθέας ,είναι ένας μικρός τύραννος, μανιακός χρήστης του γνωστού, εγωιστής,αλαζονικός, καταθλιπτικός με εμμονές και έλλειψη αυτογνωσίας, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι της εξουσίας, γραπωμένος σε αυτή. Ταυτίζεται με την περσόνα του,το σιδηρούν προσωπείο του που γίνεται ασφυκτικό για αυτόν και τον πνίγει, όπως και οι άνθρωποι σε θέσεις εξουσίας που βλέπουμε. Είναι μόνο ΠΕΡΣΟΝΑ, και καθόλου άνθρωποι κοντά στον εαυτό τους. Μιλάνε μηχανικά, κινούνται σπασμωδικά, κοιμούνται με χάπια, έχουν απολέσει κάθε επαφή με το εαυτό τους, στεγνώνοντας την ψυχή τους, όπως έχει πει, γνωστός πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος, με αντίτιμο, μια καρέκλα εξουσίας, κενή. Εκείνο όμως που αγνοούν είναι τη σκιά τους και τη σκοτεινή πλευρά τους, που τους ακολουθεί. Το γκόλουμ, που τους προωθεί και τους καταστρέφει μαζί, που τους κολακεύει, τουςχρησιμοποιεί και μετά τους αποδομεί. Λαχταρούν όπως ο Πενθέας μια απλή ανθρώπινη συναλλαγή και δεν μπορούν να την βρούν, λαχταρούν μια ανθρώπινη επικοινωνία χωρίς ιδιοτέλεια και δεν υπάρχει. Ξέρουν ό,τι όποιος έλθει κοντά τους κάπου αποσκοπεί, σε ένα κέρδος και μία εξυπηρέτηση. Στα κέντρα της εξουσίας δεν υπάρχει φιλία, έρωτας, ανθρωπιά, ιδεολογία. Όλα είναι συμφέρον, ανελέητο, άπληστο, απάνθρωπο στο τρίπτυχο: "χρήμα σεξ και εξουσία". Ο Πενθέας, ως άνθρωπος και πιόνι της εξουσίας, αγνοεί, όχι μόνο τον Διόνυσο και ό,τι εκπροσωπεί , αλλά και και την ΣΚΙΑ του, που αρχίζει να τον εκδικείται φορτική σιγά σιγά και να τον κατασπαράζει εσωτερικά. Γιατί η πιο ανήθικη πράξη είναι η έλλειψη αυτογνωσίας και είναι η ύβρις, που έχει διαπράξει. Ο άνθρωπος που γνωρίζει την σκιά του, γνωρίζει και το διονυσιακό κομμάτι του εαυτού του και πως να χειριστεί μια σκιά, σοφά.Αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου της γνώσης, από ένα άνθρωπο της άγνοιας. Δεν είναι ό,τι ξέρει πολλά, σαφώς και είναι ευρυμαθής, είναι ό,τι ξέρει, τα απαραίτητα και βασικά σημεία -σταθμούς της ζωής και πως να τα συνδέσει με ΜΙΤΟ αρμονικά.
Το σχοινί σε μια σκηνοθεσία σχοινογραφία,μπορεί να χρησιμεύσει για να βγεις από τον Λαβύρινθο, μπορεί όμως και να γίνει η θηλιά για να κρεμαστείς. Μόνο η αψογοσύνη κάνει την διαφορά και η συνείδηση σου, που σε ρωτά:
Πόσο Πενθέας είσαι;
Ξέρω πως την παρακολουθείς ανελλιπώς γιατί σε αφορά.
Ξέρω πως έρχεσαι κρυφά και δεν κάνεις like για να μη φαίνεσαι, δειλά.
Ξέρω πως τη κοινοποιείς μυστικά.
Ξέρω πως με αγαπάς περισσότερο απ΄ό,τι με μισείς σταθερά.
Ξέρω πως μου στέλνεις μηνύματα ντυμένος γυναίκα, εσωτερικά.
Ξέρω πως φοβάσαι τον Οδυσσέα και τρέμεις στο πιθάρι σου με την μπανάνα σου τον Ηρακλή.
Ξέρω πως τρέχεις από σελίδα σε ιστοσελίδα να με βρεις.
Ξέρω πως όταν δεν τα καταφέρνεις, λυσσάς.
Ξέρω πως αν μπορούσες θα με σκότωνες, αλλά και να με σκοτώσεις, δεν θα λυτρωθείς.
Ξέρω πως προσπαθείς να με μιμηθείς . αλλά δεν μπορείς.
Ξέρω πως κλέβεις τις λέξεις μου και τις σερβίρεις κακήν κακώς ασύνδετες, χωρίς στόχο και σκοπό.
Ξέρω πως επιτίθεσαι, σαν ύαινα στέλνοντας τα αντροειδή.
Ξέρω πως προσπάθησες να με φυλακίσεις και σε σπηλιά να με κλείσεις, αλλά δραπέτευσα.
Ξέρω όλους τους φόβους σου και την ανασφάλεια σου και αυτό που λαχταρά πραγματικά η καρδιά σου.
Ξέρεις ό,τι ξέρω πως η άβουλη μάζα που εσύ χειραγωγείς δεν ξέρει τίποτα, αποχαυνωμένη και απασχολημένη με τα in βλακώδη θέματα σου.
Ξέρω, γιατί σε βλέπω όταν κοιτάζεις τους δυο Ήλιους στον ουρανό.
Ο ένας είμαι, ο ένας πόλος, συγκάτοικος της συνείδησης, ο Διόνυσος, εγώ.
Πόσο Πενθέας είσαι;
Η παράσταση αυτή είναι για σένα, τον μεγάλο δυνάστη και εξουσιαστή
ενάντια στο εθνικό μας ΠΕΝΘΟΣ, το βαθύ.
Ε.... εσύ θεατή, παρών ή απών, είσαι, όταν μπροστά σου ξετυλίγεται μία παράσταση εμποτισμένη με το διονυσιακό πνεύμα και εμπνευσμένη από τα Έπη, τα Ομηρικά:
Η Αναπαράσταση μιας Οδυσσείας
